Η ιδέα της οργανωμένης καταγραφής της μουσικής παράδοσης των Μελάμπων, σε ψηφιακούς δίσκους (CD), από τους ίδιους τους εκφραστές της, είχε αρχίσει να με απασχολεί από πολύ νωρίς, ως αναγκαιότητα αλλά και χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές.
Είναι χειμώνας, λοιπόν , του 1998, όταν επιχειρώ να κάνω την πρώτη κουβέντα με τους βασικούς κομιστές αυτής, οργανοπαίκτες του χωριού.
Θετική η ανταπόκριση, πλήν ελάχιστων εξαιρέσεων που αμφισβητούσαν το προσδοκόμενο αποτέλεσμα, κυρίως στο να αναπαρχθούν αυτούσια και να καταγραφούν με πιστότητα τα μουσικά κομμάτια του Χατζηδοβαγγέλη.
Σε μια από τις πρώτες «συνεδριάσεις» της ολιγομελούς «καλλιτεχνικής επιτροπής», έντονα αγχωμένος, καταθέτω προς συζήτηση την παραπάνω άποψη, ως προς την επιτυχία του όλους εγχειρήματος.
Ειλικρινά δε συγκράτησα τις τοποθετήσεις των άλλων δυο παρισταμένων, αν και η θέση ήταν ομόφωνη, αλλά θα θυμάμαι όμως για πάντα τα λόγια του Ζαχαρία Αυγουστάκη.
Με κείνη τη χαρακτηριστική, γρήγορη, κοφτή φωνή που δεν σ άφηνε καθόλου περιθώρια, μανισμένος σχεδόν, γυρίζει και μου λέει :
«Σάλευγε ομπρός, μα μείς θα τα σύρωμενε απ΄τσοι τροχάλους ! »
Έτσι και έγινε!
Μακαρία του!
A.E.T.
