Βρεθήκαμε πρόσφατα την Κυριακή 8 Μαρτίου 2015 στην αίθουσα του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου όπου βραβεύτηκαν δυο ξεχωριστές Ρεθεμνιώτισσες, εκ των οποίων η μία ήταν η συγχωριανή μας : η Πελαγία Χατζηδάκη του Μύρο.
Ο λόγος της βράβευσης τους τα στοιχεία που τις διακρίνουν: η σκληρή Δουλειά, το Θάρρος, η Αντοχή, η Επιμονή, η Πίστη στις Αξίες! Όλ’ αυτά χαρακτηρίζουν τον αγώνα πραγμάτωσης του ονείρου τους. Ενός ονείρου πολύτιμου όχι μόνον για τις ίδιες αλλά και για τον αγαπημένο μας τόπο.
Η Πελαγία Χατζηδάκη πέτυχε στα 56 της χρόνια, γιαγιά ούσα, να τελειώσει το Εσπερινό Λύκειο και να μπει στο Πανεπιστήμιο για την περαιτέρω πνευματική της εξέλιξη.
Η Περσεφόνη Βερνάδου, νεότερη κατά πολύ, πάλεψε ως φοιτήτρια Νομικής Αθηνών μαζί με την μικρή της ομάδα και ήλθαν 1οι στον κόσμο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Προσομοίωσης Δίκης με τελευταίο μάλιστα αντίπαλο το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης η πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων με συγκίνηση παρουσιάσε την Πελαγία Χατζηδάκη διαβάζοντας την ζωή που περιγράφει η ίδια η βραβευομένη για τον εαυτό της και που έφερε δάκρυα στα μάτια στο ακροατήριο.
«Γεννήθηκα στις Μέλαμπες το 1959. Ένα χωριό απλωμένο σ’ ένα λόφο που η τραχιά φύση που το περικλείει σε κάνει άνθρωπο που αναρωτιέται με τι πράγματα μπορείς να ασχοληθείς. Ο ανοικτός του ορίζοντας σου προκαλεί αίσθημα ελευθερίας και αυτό είναι τόσο θετικό που καταλήγεις άνθρωπος αισιόδοξος χωρίς να βλέπεις κανένα εμπόδιο στον δρόμο που θα αποφασίσεις ν’ ακολουθήσεις.
Είμαι θυγατέρα μιας αγροτικής οικογένειας με δύο αδελφούς ένα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο.
Αισθάνομαι υπερήφανη για τους γονείς μου, γιατί με τη στάση ζωής που τηρούσαν δεν μας άφησαν να στραφούμε σε πράγματα που δεν δίνουν καμία αξία στην άνθρωπο. Όσον αφορά την ανατροφή μας, οι καιροί ήταν δύσκολοι και οι συνθήκες σ’ ένα ορεινό χωριό δυσκολότερες. Οι γονείς μας όμως δεν λύγισαν, δεν φοβήθηκαν και δεν παραιτήθηκαν απ’ αυτό που λέγεται «αγώνας ζωής».
Οι Αρχές που πήρα από την οικογένεια είναι αυτές που με κράτησαν «βράχο στη ζωή» αντέχοντας τα αμέτρητα χτυπήματα.
Όταν ήμουνα μικρή, η μητέρα μου μου δίδαξε «τον δρόμο της Αρετής» και μου είπε: «ο δρόμος αυτός είναι ανηφορικός, γεμάτος πέτρες και αγκάθια. Ιδρώνεις πολύ για να τον διαβείς. Αυτός όμως είναι ο σωστός, αυτόν να τραβήξεις».
Από μικρή το πνεύμα μου ήταν ανήσυχο και ήθελα να ανακαλύψω τον πραγματικό κόσμο. Θαυμάζω ανθρώπους που είναι καλλιεργημένοι, που δεν είναι κυνηγοί του χρήματος, που βλέπουν μακριά, που αντεπεξέρχονται σε δύσκολες συνθήκες και σ’ αυτούς που καταλαβαίνουν από πολύ νωρίς ότι βρισκόμενοι στη ζωή έχουν κάποιο «σκοπό»! Ο σκοπός αυτός πρέπει να διακατέχεται από μία ιδέα, η οποία θα ριζώνει βαθιά, ώστε να μην φοβάται κακοκαιρίες και χρειάζεται υπομονή, επιμονή, φροντίδα και περιφρούρηση…
Αν και είχα όνειρα από μικρή, φτάνοντας στην ηλικία της εφηβείας, μπαίνουν κι άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή μου, γνωρίζω τον άνδρα μου, εγκαταλείπω το σχολείο και παντρεύομαι.
Το όνειρο της μόρφωσης σταματά και στην θέση του μπαίνουν ατελείωτες υποχρεώσεις. Φέρνω στον κόσμο τέσσερα κορίτσια και αφιερώνομαι σ’ αυτά ψυχή και σώμα απολαμβάνοντας την μητρότητα.
Για είκοσι χρόνια δραστηριοποιήθηκα σαν ελεύθερος επαγγελματίας στις Μοίρες και το 1999 εργάζομαι ως ξενοδοχοϋπάλληλος στο Ρέθυμνο. Το 2001 πεθαίνει ο σύζυγός μου.
Τότε οι δύο μεγάλες κόρες σπούδαζαν, η τρίτη έδινε Πανελλήνιες και η μικρότερη πήγαινε 4η Δημοτικού. Προσπαθώ να βρω δυνάμεις μέσα μου για να μπορέσω να συνεχίσω και να ανταπεξέλθω στο δύσκολο έργο μου. Το 2006 επιστρέφω στο ελεύθερο επάγγελμα μέχρι το 2012 όμως το 2010 η ζωή μου επιφυλάσσει ένα δεύτερο χτύπημα… χάνω τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Τα πράγματα γίνονται πολύ δυσκολότερα. Έχω ηθική υποχρέωση να συμπαρασταθώ στους γονείς μου, να φροντίσω το μικρότερο παιδί μου, που εκείνη τη χρονιά έδινε Πανελλήνιες, οπότε ο θρήνος πρέπει να είναι βουβός.
Σ’ ενάμιση χρόνο φεύγει και η μητέρα μου. Οι ψυχικές δυνάμεις νοιώθω να με εγκαταλείπουν αλλά αρνούμαι να καταθέσω τα όπλα. Όλα τα χρόνια μάχομαι υλοποιώντας «στόχους» κι ένας απ’ τους σημαντικότερους είναι για μένα να παραδώσω χρηστούς πολίτες στην κοινωνία.
Τα τρία από τα τέσσερα κορίτσια μου σπούδασαν κι είναι παντρεμένα. Έχω αποκτήσει τέσσερα εγγόνια. Η τέταρτη κόρη σπουδάζει ακόμη.
Έχω όμως ένα κρυμμένο όνειρο που θέλω να το ζήσω τώρα, αφού τα προηγούμενα χρόνια ήταν αδύνατο.
Γράφτηκα στο Γενικό Εσπερινό Λύκειο Ρεθύμνου, μελέτησα με υπομονή κι επιμονή με στόχο την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο. Έδωσα Πανελλήνιες και εισήχθην στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών σπουδών στο Ρέθυμνο.
Επίκεντρο της σχολής είναι «ο άνθρωπος». Είναι αυτό που μ’ ενδιέφερε, γι’ αυτό παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον κι ευχαρίστηση όλα τα μαθήματα και σ’ ένα μάλιστα αρίστευσα στις εξετάσεις του 1ου εξαμήνου τώρα στον πρώτο χρόνο της φοίτησής μου, στο μάθημα της «Λογικής»!
Στο τέλος η αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου κ. Μαίρη Λιονή έδωσε την τιμητική πλακέτα και το δίπλωμα επαινώντας με συγκίνηση την Πελαγία Χατζηδάκη.
XX“>
