Χέρια που δεν αρπάξανε
ξένο ψωμί να φάνε
αυτά αξίζουν την τιμή
όσο βαριά και να ναι.
Στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος Μιχάλη, έμεινες μέχρι το τέλος της ζωής σου.
Αυτά τα λίγα λόγια Μιχάλη αποτελούν την ταυτότητα ολόκληρης της ζωής σου κατά την γνώμη μου.
Για να θυμίσω όμως στους παλιούς και για να μάθουν οι νεότεροι θα πω τα πιο κάτω:
Ήσουν νεογέννητο, όταν το τέρας του φασισμού – ναζισμού χτύπησε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
Στα εκατομμύρια θύματα νεκρούς και καταστροφής που άφησε ήταν η μάνα σου, δυο αδελφές σου, κομματιασμένα τα χέρια και τα πόδια του πατέρα σου και γλύτωσες από θαύμα μωρό στην αγκαλιά της μάνας σου μαζί και η αδελφή σου Βαγγελιώ.
Σε πήραν τότε και σε φρόντισαν στο Βρωμονερό η οικογένεια του Νίκου Καραλοκωστή (Μπέη). Όπως μου έλεγες ξάπλωνες και βύζαινες από μια μαύρη προβατίνα που καθόταν όπως η μάνα στο μωρό της για να βυζάξει.
Όταν αποκαταστάθηκε η υγεία του πατέρα σου σε πήρε κοντά του και εσύ στην αρχή τον έλεγες θείο.
Μεγάλωσες παίρνοντας πολύ αγάπη από τον πατέρα σου και τους δικούς σου.
Από την εφηβεία σου ήσουν κοινωνικός, φιλότιμος και μερακλής. Συμμετείχες στα κοινά του χωριού μας και έκανες πολλούς φίλους όπου πήγαινες.
Παντρεύτηκες τη Μαρία του Λεωνιδακιού και κάνατε μια όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια με τρία ξεχωριστά και αγαπημένα παιδιά.
Δυστυχώς Μιχάλη όταν τα παλιά βάσανα άρχισαν να ξεχνιούνται η Μαρία κτυπήθηκε από την καταραμένη αρρώστια.
Έτσι πάλι φτου και από την αρχή.
Ο αγώνας που δώσατε έδωσε παράταση ζωής στη Μαρία πάνω από 20 χρόνια και ευτύχησε η Μαρία να παντρέψει παιδιά και αν γνωρίσει εγγόνια.
Μιχάλη παρά τις δυσκολίες που σου έτυχαν όχι μόνο δεν το έβαλες κάτω και δεν κλείστηκες στο καβούκι σου αλλά αντίθετα δεν έπαψες ούτε στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής σου να αγωνίζεσαι για τις ιδέες σου και ιδιαίτερα για τα κοινά και το καλό του χωριού μας. Για την στάση σου αυτή οι χωριανοί σε αντάμειψαν για να τους εκπροσωπήσεις στην κοινότητα του χωριού μας για πάρα πολλά χρόνια.
Επίσης Μιχάλη το σπίτι σου ήταν πάντα ανοιχτό για όλους τους ανθρώπου, πρόσφερες φιλοξενία σε γνωστούς αλλά και ξένους μέσα από αμέτρητες παρέες που θα μείνουν αξέχαστες, μεγάλωσες το κύρος του χωριού μας.
Εγώ νιώθω τυχερός γιατί στα τελευταία 10 χρόνια που επισκέπτομαι τακτικά το χωριό κάναμε αμέτρητες ώρες παρέα που με έκαναν πιο σοφό.
Μιχάλη φεύγοντας αφήνεις μεγάλο κενό στο χωριό μας μα προπαντός στα παιδιά και στα εγγόνια σου που σε λάτρευαν και τους λάτρευες.
Αφήνεις ακόμα το καλό σου παράδειγμα που είναι η πιο ακριβή κληρονομιά του γονιού προς τα παιδιά και γενικά
ΚΑΛΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ
Αντώνης Ηλία Παπαδομιχελάκης
“Τιμής Ένεκεν”
Πρακτικό συνεδρίασης Κοινοτικού Συμβουλίου Μελάμπων 13 της 5ης Νοεμβρίου 1980
