Επικήδειος Λόγος στην Εξόδιο Ακολουθία του Μανώλη Χριστοφοράκη.
«Ου θέλω υμάς αγνοείν περί των κεκοιμημένων .
΄Ινα μη λυπείσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.
Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ»
Γνωρίζοντας πολύ καλά ο Απόστολος Παύλος την προσωρινότητα και τραγικότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων αφού «ως άνθος μαραίνονται και ως όνειρο παρέρχονται» καθώς και τις θλίψεις που τα συνοδεύουν και θέλοντας να παρηγορήσει μα και να διδάξει τους χριστιανούς της Θεσσαλονίκης στο ανάγνωσμα που πριν λίγο διαβάσαμε, τους υπογραμμίζει. «Δεν θέλω τους λέει αγαπητοί μου να αγνοείτε όσα σας έχω πει για τους κεκοιμημένους μας για να μην λυπείσθε , όπως λυπούνται αυτοί που δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας. Γιατί αφού εμείς ως χριστιανοί πιστεύομε ότι ο Ιησούς απέθανε αλλά αναστήθηκε, έτσι ακριβώς και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια της πίστεως στον Ιησού θα τους αναστήσει και θα τους οδηγήσει αιωνίως κοντά του.
Λόγια αληθινά, αιώνια , γεμάτα ελπίδα , παρηγοριά, αγάπη. Αυτή την αγάπη που σε κάθε παρόμοια στιγμή εξοδίου ακολουθίας αδελφού μας εκπέμπει η εκκλησία μας για να μας στηρίξει να μας παρηγορήσει.
Αυτό κάνει και τώρα, σήμερα, στον αδόκητο θάνατο και αποχωρισμό του δικού μας ανθρώπου, του φίλου μας , του για χρόνια μέλους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου μας, της κοινότητας μας του Δήμου μας και μέλους πολλών άλλων συμβουλίων του χωριού μας, δηλαδή του σπουδαίου στιλοβάτη του χωριού μας, του Μανώλη Χριστοφοράκη.
Θλιβόμαστε αλλά δεν απελπιζόμαστε, δοκιμαζόμαστε αλλά ανακουφιζόμαστε γιατί ο Μανώλης ήταν άνθρωπος του θεού της εκκλησίας , της πίστης , της αγάπης, της απλότητας, της εργασίας , του μόχθου, της προσφοράς.
΄Ετσι τον γνωρίσαμε έτσι θα τον θυμούμαστε, και έτσι τούτη την ώρα , τη δική του ώρα, μπορούμε να του πούμε :
Δικέ μας , συνεργάτη μας, ακριβέ μας φίλε Μανώλη .
Μας έφυγες τόσο ξαφνικά αφήνοντας την οικογένεια σου τους φίλους σου, την Ενορία σου , το χωριό σου χωρίς την ζωντάνια σου. Πήρες το μεγάλο δρόμο, που όλοι μας από τη στιγμή που θα γεννηθούμε είναι προορισμένο να ακολουθήσουμε. Πήρες το δρόμο της αιωνιότητας.
Δεν σου παραπονούμαστε γιατί αυτή σου η αναχώρηση σχετίζεται με τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού που ως άνθρωποι έμείς δεν διαθέτομε την κατάλληλη κρίση και την καθαρή ματιά για να διαβάσουμε και να μάθουμε.
Σου παραπονούμαστε όμως γιατί μας είχες μάθει στο να δίνεις , να δημιουργείς, να προσφέρεις στο χωριό σου στον ευρύτερο τόπο σου, όπου υπήρχε ανάγκη , και με την αναχώρηση σου μας αφήνεις μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό.
Θα σου παραπονούμαστε γιατί θα αναζητούμε την προθυμία την εργατικότητα, την απλότητα , την αξιοπρέπεια , την ευχάριστη παρουσία σου και τόσα άλλα που όλοι εμείς γνωρίσαμε και χαρήκαμε στο πρόσωπο σου στο σπίτι σου στην οικογένεια σου.
Θα σε βλέπουμε όταν βλέπομε και κινούμαστε ανάμεσα στο Πνευματικό κέντρο της Ενορίας μας , στις παλιές και τις νέες εκκλησίες μας στα εξωκκλήσια στους δρόμους μας, στις πλατείες μας, τα κοινωφελή δίκτυα, τα σπίτια μας, που για χρόνια τώρα έβαζες τη σφραγίδα της εγγύησης σου, δημιουργώντας συντηρώντας και εξωραΐζοντας τα .
Θα σε βλέπουμε όταν ερχόμαστε στο χώρο αυτό που σε αποχαιρετούμε σήμερα ,όχι μόνο γιατί είναι δίπλα το φιλόξενο σπίτι σου αλλά γιατί εδώ είναι το Ιερό παρεκκλήσιο που μαζί με τον εμπνευστή του τον Βαγγέλη τον Ψιλάκη με πίστη και μεράκι δημιουργήσατε ως κατάθεση ψυχής στους Αγίους μας 4 Μάρτυρες.
Θα σε αναζητούμε και θα σε θυμούμαστε πάντα ως άνθρωπο του φιλότιμου της συνείδησης , της προόδου .
Θα σε θυμούμαστε για την αγάπη σου στο χωριό σου στον τόπο σου , που από τα νιάτα σου πάλευες να το κάνεις καλλίτερο πιο σπουδαίο πιο όμορφο.
Για όλ’αυτά και πολλά άλλα που εμείς όλοι γνωρίσαμε στο πρόσωπο σου κατευοδώνοντας και αποχαιρετώντας σε λοιπόν σήμερα σου λέμε:
Αναγνωρίζουμε την προσφορά σου,
προτείνουμε την αγάπη σου στην εκκλησία και στο χωριό μας ως παράδειγμα προς μίμηση και τέλος
προσευχόμαστε όπως Κύριος ο θεός δώσει στην οικογένεια σου την παρηγοριά και στηριγμό του, σε σένα δε την αιώνια ανάπαυση του.
Αιωνία σου η μνήμη .
Η Ενορία.
